Antoni Słonimski - Mądre Żydy

Mądrość narodów i sól ziemi,
Plemię wybrane, święty lud,
Który drogami tajemnemi
Prowadzi rządy czarnych bród.

Każdy coś wie i coś ukrywa,
Każdy ma kantor, albo sklep.
Niejeden widząc, jak się kiwa
Pomyśli sobie "co za łeb!"

I przekonani są polacy,
Że musi kryć się jakiś sens,
W tajemnej cichej, chytrej pracy
Segregowania trefnych mięs.

Nawet, gdy ktoś się bardzo brzydzi
Pogardza — jednak przyzna to,
Że zawsze dobrze wiedzą żydzi,
Dlaczego? kto? i gdzie? i co?

Każdy z nich poseł tej potęgi,
Co ziemią trzęsie już od lat.
Zjadł, pożarł wszystkie święte księgi
Jak będzie chciał, to pożre świat.

A głupie żydy po bóżnicach
Jęczą i ślęczą cały dzień
I liczą wiele miał średnicy
Absalonowy dębu pień,

I martwią strasznie się, dlaczego
Noe do arki nie wziął ryb—
I na przechodnia wesołego
Z pogardą patrzą z poza szyb.

Jeżdżą do Grodna dla nauki,
Gdzie uczy rabbi Rappaport
A zaś, ich bracia albo wnuki
Ubrane w tomaszowski kort.

Męczą i pocą się, udając,
Że wolą szczerą wieś od miast
I mówią "szarak" zamiast: zając
I mówią "nasz kołodziej Piast".

Gruba przesada w tej mądrości,
Czemu, gdy świata zgłębi treść
W najprostszych rzeczach wszystkich złości
Nie umie mówić, chodzić, jeść.

Niech świat w legendę ową wierzy
Lecz ja wam mówię cicho-cyt!
Tak między nami mówiąc szczerze:
Ma coś głupiego każdy żyd.

---

Pierwodruk w: Cyrulik Warszawski, nr 5 (5),1926, str. 2;

Źródło tekstu: Cyrulik Warszawski, nr 5 (5), 1926, wyd. Leon Osiński

klucz: slonimski-madre-1926-07-03