Julian Tuwim - Chrystus

Nie skarżę się, mój Ojcze, nie skarżę się, mój Panie,
Iżeś dał sercu memu to smutne ukochanie.

Nie skarżę się, mój Ojcze, że tak samotnie chodzę,
Żem się już wielce znużył na mej ciernistej drodze.

Obchodzę chaty, mówiąc: "Zbliża się, z łaski Nieba"...
A ludzie mówią: z Bogiem. I dają kromkę chleba.

Czyli są słowa moje tak bardzo niepojęte?
Nie widzą, że się zbliża Królestwo Twoje święte...

Nie widzą, że niebiosa rozwarły się narodom,
Nie wierzą, choć im prawię z radością i z pogodą.

Lecz się nie skarżę, Panie, że tak strapiony chodzę,
Że niema, niema końca ciernistej mojej drodze...

Ptaszkowie mają gniazdka i liszki mają schowy,
I tylko Syn Człowieczy niema gdzie skłonić głowy.

Lecz to nie skarga, Panie... Spraw jeno w świętym cudzie
Iżby mnie zrozumieli ci dobrzy, cisi ludzie...

---

Pierwodruk w: Nowy Kurier Łódzki (dod. "Dział Literacki"), nr 325,1915, str. 1; Przedruk: w czas. Polska Odrodzona, Kraków 1923, nr 28; Nowe Drogi, Łódź 1924, nr 6-7; Droga, Kraków 1946, nr 2; Echo Chełmka, 1946, nr 15-16. Przedruk w tomach: Julian Tuwim - Czyhanie na Boga, Julian Tuwim - Wiersze zebrane. Wydanie nowe uzupełnione., Julian Tuwim - Wiersze wybrane. Przygotowane do użytku szkolnego przez autora., Julian Tuwim - Dzieła. Uwagi: W pierwodruku podpis: Roch P. Tłumaczenie czeskie A. Cerny, "Słovansky Prehled", Praha 1928, nr 9.

Źródło tekstu: wg pierwodruku

klucz: tuwim-chrystus-1915-11-27