Seweryn Michałowski - Szczepienie ospy

  Choć dziś mieszkańcy syreniego grodu
  Wiedzą czem bieda, znają nędzę z głodu,
  Lecz wszystkim za to darmo ospę szczepią
  Miast pożywienia — hygieną ich krzepią.

  Z tego powodu robią awantury,
  Matki, synowie, mężowie i córy
  Każde z osobna półskrzywione ględzi
  Płacze, narzeka, krzyczy, że go swędzi.

  Ma sąsiadka, panna Ewa —
  Krew i mleko czarnobrewa,
  Pieścidełko, szyk łabędzi
  I ta krzyczy, że ją swędzi!

  Jej mamusia, lat czterdzieści
  Chyba także się nie pieści?
  Trąc się o koniec krawędzi:
  — "Mężu drogi, tak mnie swędzi!"

  Mężuś zwykle dumny, stały,
  Niewzruszyły by go strzały,
  Choć w nim żalu ani piedzi,
  Dziś sam mówi, że go swędzi.

  Synek młodzian dość przystojny,
  Choć charakter w nim spokojny
  Niewzruszony — hart żołędzi,
  Krzyczy: gwałtu, tak mnie swędzi.

  I dewotka panna stara
  Krzywooka i niezdara,
  A ta świętych słów nie szczędzi:
  "Święty Jacku! tak mnie swędzi!"

  Stara babcia, już zgrzybiała
  Dzisiaj całą noc nie spała;
  Do swych wnusiów śle orędzi,
  Że tak ją ośpica swędzi.

  Tylko dziadek, zuch chłopina,
  Wyjaśnia w czem jest przyczyna:
  — Jeden sposób swęd rozpędzi,
  Trzeba wytrzeć, gdy poswędzi.

  Jam tak zrobił, dziś nie swędzi,
  I tak wszędzie, w całem mieście,
  Mnie samego swędzi wreszcie.

---

Pierwodruk w: Estrada, nr 1,1917, str. 50-51;

Uwagi: W repertuarze: Seweryna Michałowskiego.

Źródło tekstu: wg pierwodruku

klucz: michalowski-szczepienie-1917