Julian Tuwim - Stypa
{{#ifexpr: {{#ask:Rodzaj::ArtykułKlucz::tuwim-stypa-1915-03-04|format=count}} > 0 |
{{#if:<poem>
A powymali z grobnic królewskie korony, A powymali z mogił miecze i chorągwie, A rozechwiali nocą na wawelach dzwony, A miodów natoczyli i w łagwie i w stągwie.
Rozechwiały się spiże potężne, rozdzwoniły się dzwony mosiężne.
Powystawiali stoły pod kwitnącą lipę, Nanieśli chleba, jagód, wina i mięsiwa, Obchodzili, pamiętni, jakąś straszną stypę, Co się w Polszcze "wspomnienie" nazywa
Rozechwiały się serca dzwonowe W uroczystą, serdeczną rozmowę.
Jedli, pili od ranka do nocy. Puchary Obchodziły ich kołem, trącali się wzajem, Aż wstał z krwawą na czole blizną hetman stary I tak prawi: Dzwon huczy nad krajem...
Rozjęczały dzwonowe się pieśni Jeszcze żalniej i jeszcze boleśniej...
A ci woje, co siedli za stoły dębowe, Popatrzyli, łby dłońmi podparli, I włożyli na skronie korony królowe I na mieczach królowych się wsparli.
Stoją woje ogromne, orężne, Chwieją, chwieją się dzwony mosiężne.
A pan hetman chciał dalej wojwodzom rzecz prawić, Lecz mu w gardle uwięzło mówienie I szlochaniem i łkaniem jął srodze się dławić, I zaległo śród wojów milczenie...
I dzwoniły, dzwoniły dzwonnice, Rozełkały się w spiżach tęsknice...
I spojrzeli zebrani po sobie, i rzekli: "Powymaliśwa miecze i zbroje, Bośwa ślubem dozgonnym Ziem wierność przyrzekli, My — w koronach królowych cne woje!
Poprowadzą nas dzwony, poprowadzą hetmanie, Nie daremnie nam dzwoni dzwonnica!..." I buchnęło im z piersi staropolskie śpiewanie: Wiedź nas — — Bogarodzica-Dziewica!!...
I huczały, jęczały im dzwony, A nosili: Królewskie Korony.
</poem>
<references/>|=Treść= <poem>
A powymali z grobnic królewskie korony, A powymali z mogił miecze i chorągwie, A rozechwiali nocą na wawelach dzwony, A miodów natoczyli i w łagwie i w stągwie.
Rozechwiały się spiże potężne, rozdzwoniły się dzwony mosiężne.
Powystawiali stoły pod kwitnącą lipę, Nanieśli chleba, jagód, wina i mięsiwa, Obchodzili, pamiętni, jakąś straszną stypę, Co się w Polszcze "wspomnienie" nazywa
Rozechwiały się serca dzwonowe W uroczystą, serdeczną rozmowę.
Jedli, pili od ranka do nocy. Puchary Obchodziły ich kołem, trącali się wzajem, Aż wstał z krwawą na czole blizną hetman stary I tak prawi: Dzwon huczy nad krajem...
Rozjęczały dzwonowe się pieśni Jeszcze żalniej i jeszcze boleśniej...
A ci woje, co siedli za stoły dębowe, Popatrzyli, łby dłońmi podparli, I włożyli na skronie korony królowe I na mieczach królowych się wsparli.
Stoją woje ogromne, orężne, Chwieją, chwieją się dzwony mosiężne.
A pan hetman chciał dalej wojwodzom rzecz prawić, Lecz mu w gardle uwięzło mówienie I szlochaniem i łkaniem jął srodze się dławić, I zaległo śród wojów milczenie...
I dzwoniły, dzwoniły dzwonnice, Rozełkały się w spiżach tęsknice...
I spojrzeli zebrani po sobie, i rzekli: "Powymaliśwa miecze i zbroje, Bośwa ślubem dozgonnym Ziem wierność przyrzekli, My — w koronach królowych cne woje!
Poprowadzą nas dzwony, poprowadzą hetmanie, Nie daremnie nam dzwoni dzwonnica!..." I buchnęło im z piersi staropolskie śpiewanie: Wiedź nas — — Bogarodzica-Dziewica!!...
I huczały, jęczały im dzwony, A nosili: Królewskie Korony.
</poem>
<references/>|}}
Dane bibliograficzne
{{#if:Julian Tuwim|Autor: Julian Tuwim|}}
Tytuł: Stypa
Pierwodruk w: Nowy Kurier Łódzki, {{#if: 62 | nr 62, | }} {{#ifeq: 1915-03-04 | brak | | {{#ifeq: {{#len:1915-03-04}} | 4 | data::1915-03-04 | {{#time: Y|1915-03-04}} }}}}{{#ifeq: 2 | brak ||, str. strony::2}}; {{#if: |Przedruk: | }}
{{#ifexpr: {{#ask: Przedruk::tuwim-stypa-1915-03-04|format=count}} > 0 | Przedruk w tomach: {{#ask: Przedruk::tuwim-stypa-1915-03-04|format=list|outro=.}} | }} {{#if: Pierwodruk pod pseudonimem: Roch Pekiński.{{#set_internal:pseudonim literacki|pseudonim=Roch Pekiński|autor=Julian Tuwim}} Wiersz nie został włączony do żadnego z wydań książkowych. Rkps. wiersza w BUW, sygn. 2219, z cyklu "Klechda", dedykacja: "Leopoldowi Staffowi" | Uwagi: Pierwodruk pod pseudonimem: Roch Pekiński.{{#set_internal:pseudonim literacki|pseudonim=Roch Pekiński|autor=Julian Tuwim}} Wiersz nie został włączony do żadnego z wydań książkowych. Rkps. wiersza w BUW, sygn. 2219, z cyklu "Klechda", dedykacja: "Leopoldowi Staffowi"|}}
{{#ifexpr: {{#ask:Rodzaj::RecenzjaKlucz rodzaju::tuwim-stypa-1915-03-04|format=count}} > 0 | Recenzje: {{#ask:Rodzaj::RecenzjaKlucz rodzaju::tuwim-stypa-1915-03-04 |sort=Data |format=ul}} | }}
{{#ifexpr: {{#ask:Rodzaj::PolemikaKlucz rodzaju::tuwim-stypa-1915-03-04|format=count}} > 0 | patrz też: {{#ask:Rodzaj::PolemikaKlucz rodzaju::tuwim-stypa-1915-03-04 |sort=Data |format=ul}} | }}
{{#if: wg pierwodruku<ref>http://bcul.lib.uni.lodz.pl/dlibra/doccontent?id=721</ref>.|Źródło tekstu: wg pierwodruku<ref>http://bcul.lib.uni.lodz.pl/dlibra/doccontent?id=721</ref>.|}}{{#if: Julian Tuwim | Stypa | }}{{#if: Julian Tuwim | | }} {{#ifeq: 62 | brak | | }}{{#ifeq: 1915-03-04 | brak | | {{#ifeq: {{#len:1915-03-04}} | 4 | | [[rok publikacji::{{#time: Y|1915-03-04}}| ]] }} }} {{#if:|[[Klucz rodzaju::{{{Klucz}}}| ]]| }}{{#if: 26|[[Stradecki::26|]]|}}
<headertabs/>
|{{#if:<poem>
A powymali z grobnic królewskie korony, A powymali z mogił miecze i chorągwie, A rozechwiali nocą na wawelach dzwony, A miodów natoczyli i w łagwie i w stągwie.
Rozechwiały się spiże potężne, rozdzwoniły się dzwony mosiężne.
Powystawiali stoły pod kwitnącą lipę, Nanieśli chleba, jagód, wina i mięsiwa, Obchodzili, pamiętni, jakąś straszną stypę, Co się w Polszcze "wspomnienie" nazywa
Rozechwiały się serca dzwonowe W uroczystą, serdeczną rozmowę.
Jedli, pili od ranka do nocy. Puchary Obchodziły ich kołem, trącali się wzajem, Aż wstał z krwawą na czole blizną hetman stary I tak prawi: Dzwon huczy nad krajem...
Rozjęczały dzwonowe się pieśni Jeszcze żalniej i jeszcze boleśniej...
A ci woje, co siedli za stoły dębowe, Popatrzyli, łby dłońmi podparli, I włożyli na skronie korony królowe I na mieczach królowych się wsparli.
Stoją woje ogromne, orężne, Chwieją, chwieją się dzwony mosiężne.
A pan hetman chciał dalej wojwodzom rzecz prawić, Lecz mu w gardle uwięzło mówienie I szlochaniem i łkaniem jął srodze się dławić, I zaległo śród wojów milczenie...
I dzwoniły, dzwoniły dzwonnice, Rozełkały się w spiżach tęsknice...
I spojrzeli zebrani po sobie, i rzekli: "Powymaliśwa miecze i zbroje, Bośwa ślubem dozgonnym Ziem wierność przyrzekli, My — w koronach królowych cne woje!
Poprowadzą nas dzwony, poprowadzą hetmanie, Nie daremnie nam dzwoni dzwonnica!..." I buchnęło im z piersi staropolskie śpiewanie: Wiedź nas — — Bogarodzica-Dziewica!!...
I huczały, jęczały im dzwony, A nosili: Królewskie Korony.
</poem>
<references/>|<poem>
A powymali z grobnic królewskie korony, A powymali z mogił miecze i chorągwie, A rozechwiali nocą na wawelach dzwony, A miodów natoczyli i w łagwie i w stągwie.
Rozechwiały się spiże potężne, rozdzwoniły się dzwony mosiężne.
Powystawiali stoły pod kwitnącą lipę, Nanieśli chleba, jagód, wina i mięsiwa, Obchodzili, pamiętni, jakąś straszną stypę, Co się w Polszcze "wspomnienie" nazywa
Rozechwiały się serca dzwonowe W uroczystą, serdeczną rozmowę.
Jedli, pili od ranka do nocy. Puchary Obchodziły ich kołem, trącali się wzajem, Aż wstał z krwawą na czole blizną hetman stary I tak prawi: Dzwon huczy nad krajem...
Rozjęczały dzwonowe się pieśni Jeszcze żalniej i jeszcze boleśniej...
A ci woje, co siedli za stoły dębowe, Popatrzyli, łby dłońmi podparli, I włożyli na skronie korony królowe I na mieczach królowych się wsparli.
Stoją woje ogromne, orężne, Chwieją, chwieją się dzwony mosiężne.
A pan hetman chciał dalej wojwodzom rzecz prawić, Lecz mu w gardle uwięzło mówienie I szlochaniem i łkaniem jął srodze się dławić, I zaległo śród wojów milczenie...
I dzwoniły, dzwoniły dzwonnice, Rozełkały się w spiżach tęsknice...
I spojrzeli zebrani po sobie, i rzekli: "Powymaliśwa miecze i zbroje, Bośwa ślubem dozgonnym Ziem wierność przyrzekli, My — w koronach królowych cne woje!
Poprowadzą nas dzwony, poprowadzą hetmanie, Nie daremnie nam dzwoni dzwonnica!..." I buchnęło im z piersi staropolskie śpiewanie: Wiedź nas — — Bogarodzica-Dziewica!!...
I huczały, jęczały im dzwony, A nosili: Królewskie Korony.
</poem>
<references/>|}}
{{#if:Nowy Kurier Łódzki|Pierwodruk w: Nowy Kurier Łódzki,|}} {{#if: 62 | nr 62, | }}{{#ifeq: 1915-03-04 | brak | | {{#ifeq: {{#len:1915-03-04}} | 4 | data::1915-03-04 | {{#time: Y|1915-03-04}} }}}}{{#ifeq: 2 | brak ||, str. strony::2}}; {{#if: |Przedruk: | }} {{#ifexpr: {{#ask: Przedruk::tuwim-stypa-1915-03-04|format=count}} > 0 | Przedruk w tomach: {{#ask: Przedruk::tuwim-stypa-1915-03-04|sort=Data wydania|order=asc|format=list|outro=.}} | }} {{#if: Pierwodruk pod pseudonimem: Roch Pekiński.{{#set_internal:pseudonim literacki|pseudonim=Roch Pekiński|autor=Julian Tuwim}} Wiersz nie został włączony do żadnego z wydań książkowych. Rkps. wiersza w BUW, sygn. 2219, z cyklu "Klechda", dedykacja: "Leopoldowi Staffowi" | Uwagi: Pierwodruk pod pseudonimem: Roch Pekiński.{{#set_internal:pseudonim literacki|pseudonim=Roch Pekiński|autor=Julian Tuwim}} Wiersz nie został włączony do żadnego z wydań książkowych. Rkps. wiersza w BUW, sygn. 2219, z cyklu "Klechda", dedykacja: "Leopoldowi Staffowi"|}}
{{#ifexpr: {{#ask:Rodzaj::RecenzjaKlucz rodzaju::tuwim-stypa-1915-03-04|format=count}} > 0 | Recenzje:
{{#ask:Rodzaj::RecenzjaKlucz rodzaju::tuwim-stypa-1915-03-04
|sort=Data
|format=ul}} | }}
{{#ifexpr: {{#ask:Rodzaj::PolemikaKlucz rodzaju::tuwim-stypa-1915-03-04|format=count}} > 0 | patrz też: {{#ask:Rodzaj::PolemikaKlucz rodzaju::tuwim-stypa-1915-03-04 |sort=Data |format=ul}} | }}
{{#if: wg pierwodruku<ref>http://bcul.lib.uni.lodz.pl/dlibra/doccontent?id=721</ref>.|Źródło tekstu: wg pierwodruku<ref>http://bcul.lib.uni.lodz.pl/dlibra/doccontent?id=721</ref>.|}}{{#if: Julian Tuwim | Stypa | }}{{#if: Julian Tuwim | | }} {{#ifeq: 62 | brak | | }}{{#ifeq: 1915-03-04 | brak | | {{#ifeq: {{#len:1915-03-04}} | 4 | | [[rok publikacji::{{#time: Y|1915-03-04}}| ]] }} }} {{#if:|[[Klucz rodzaju::{{{Klucz}}}| ]]| }}{{#if: 26|[[Stradecki::26|]]|}}
}}
