Aleksander Puszkin - Do poety

 Poeto! za nic miej pospólstwa wzgląd i łaski,
 Zachwytów minie krzyk i chwały jednodniowej,
 Usłyszysz głupca sąd, śmiech tłumu albo wrzaski,
 Lecz ty, jak kamień, bądź spokojny i surowy.

 Tyś król — pozostań sam. Nie chyląc dumnej głowy,
 Wolności drogą idź za wolnej myśli blaskiem,
 Owoce lubych dum w kształt doskonaląc nowy —
 I wzniosły pełniąc trud, wzgardź laurem i oklaskiem.

 Tyś sam nagrodą swą i dzieł najwyższym sądem,
 Ty najsurowszym sam ocenisz je poglądem.
 Czyś swoim dziełom rad, twórco z wejrzeniem srogiem?

 Rad jesteś? Niech więc tłum znieważa je zawzięty,
 Niech pluje w ołtarz twój, gdzie ogień płonie święty,
 I niech uciechę ma, kołysząc twym trójnogiem.

---

Pierwodruk w: Wiadomości Literackie, nr 14 (541),1934, str. 1;

Uwagi: Przełożył Julian Tuwim.

Źródło tekstu: wg pierwodruku

klucz: {{{klucz}}}

{{{Gatunek}}}