Julian Tuwim - Ogrody szpitalne

 Uchwyć tę dziwną chwilę, tę niewysłowioną,
 Co zwykle po południu schodzi na ulicę
 W dni świąteczne — — — i żale cię drżące owioną
 I poczujesz niezmierną w swem sercu tęsknicę...

 Zobaczysz nudę ludzi i ulic zwątpienie,
 Niepokój zbytniej ciszy, żal słów pożegnalnych.
 I zbudzi się w twej duszy łagodne znużenie:
 Ewangeliczny smętek ogrodów szpitalnych.

 ...Dzwoni gdzieś jednostajny, monotonny dzwonek,
 Na drzewach nagich — gniazda samotnych jaskółek,
 Wdowie smutki, apatja, sieroty z ochronek,
 Ktoś nieładny w żałobie i starców przytułek...

 Uchwyć tę dziwną chwilę... Ludzie siedzą w domu;
 Ulice suche, czyste... Gdzieś śpiew niewesoły...
 ...I taki smęt poczujesz, nieznany nikomu,
 Jak uczeń, wychodzący ostatni ze szkoły...

---

Pierwodruk w: Nowy Kurier Łódzki, nr 168,1915, str. 1; Przedruk: Maski, nr26, Kraków 1918; Czyhanie na Boga, Gebethner i Wolff, Warszawa 1918; Wiersze zebrane, F. Hoesick, Warszawa 1928; Wiersze zebrane, J. Przeworski, Warszawa 1933; Wybór poezji w nowym układzie, Czytelnik, Warszawa 1948; Nowy wybór wierszy, Czytelnik, Warszawa 1953; Dzieła, Czytelnik, Warszawa 1955;

Uwagi: Pierwodruk pod pseudonimem: Roch Pekiński.

Źródło tekstu: wg pierwodruku

klucz: {{{klucz}}}

{{{Gatunek}}}