Julian Tuwim - Śmierć nad głowami

 Rozciągnęła się Nuda nad nami,
 Zatroskały się serca okrutnie,
 Bo poczuliśmy śmierć nad głowami:
 [........] tak cicho, tak smutnie...

 Z mokrych ulic wracamy do domu
 I coś korci nas, w duszach nurtuje,
 Nie mówimy o niczem nikomu.
 Samo stanie się. Każdy poczuje.

 ... Siedzą chmurni, stroskani przy świecach,
 I my przy nich siadamy w milczeniu...
 Nagle ciarki przebiegną po plecach — — —!!
 Cisza. Każdy utonął w wspomnieniu.

 O, powiedzmy choć! O, już nie kryjmy!
 O, zapłaczmy głęboko, rozpacznie!
 ...Później snem białośnieżnym zaśnijmy,
 Może przeszłość choć śnić nam się zacznie!

 Może serca nam pękną z żałości,
 Żeśmy byli tak bardzo szczęśliwi!
 Żeśmy żyć nie umieli w radości!
 Może rozpacz nas, rozpacz ożywi!

 ...Ale siedzą stroskani okrutnie,
 I my z nimi i Nuda nad nami...
 Zaszumiała nam cicho i smutnie,
 Zaszumiała nam śmierć nad głowami...  

---

Pierwodruk w: Nowy Kurier Łódzki, nr 103,1915, str. 1; Przedruk: Siódma jesień, Tow. Wydawnicze Ignis, Warszawa 1922; Wiersze zebrane, J. Przeworski, Warszawa 1933; Dzieła, Czytelnik, Warszawa 1955;

Uwagi: Pierwodruk podpisany: R. P., tytuł Dzień nasz. W pierwodruku — charakterystyczne dla młodzieńczej twórczości Tuwima różnice w stosunku do wydań późniejszych (niektóre wyrazy pisane z dużej litery, np. "Nuda", itp.).

Źródło tekstu: wg pierwodruku

klucz: {{{klucz}}}

{{{Gatunek}}}