Julian Tuwim - Płaszcz

Stójkowy  Patrzę ja, patrzę i nadziwić się nie mogę, z jakim szykiem chodzi Sankt Petersburg --- Sankt Petersburg stolica. Wielkie miasto --- kamienne, granitowe, z woli i rozkazu imperatora Piotra na fińskich moczarach zbudowane. Chciał --- i miał. I wyrosło w błocie miasto, aż podziw bierze. Dużo w nim ulic i placów, ale pierwsza ulica --- Newski Prospekt. Nie ma nic lepszego, nic piękniejszego nie ma. Wymyślili Niemcy Paryże i Londyny, ale takiej ulicy nie wymyślą. Nie ulica, sama żywa fantasmagoria. Chodzą sankt-petersburżanie i po innych ulicach, po Litiejnej, po Morskiej, po Grochowej, ale nigdzie z taką gracją nie kroczą, jak po Newskim Prospekcie. Ledwo stąpisz --- już się inaczej czujesz. A i dla mnie władzę sprawiającego, największa radość, największy honor, kiedy na Newskim posterunek wypadnie. Co jest ojczyzna nasza, Rossyjanie? Ojczyzna nasza jest summa guberni, powiatów, miast, miasteczek, wsi i w ogóle miejscowości, gdzie czynne są państwowe urzędy administracyjne. No, a gdzież, bracia Rossyjanie, narodzie prawosławny, najwspanialsze i najznamienitsze mieszczą się urzędy, ministerstwa i kancelarie, jeżeli nie w Sankt-Petersburgu? Stąd jego splendor. O --- sam pępek urzędowy ogromnego naszego państwa, ten Sankt-Petersburg, a jego znów pępek jest ten Prospekt przepiękny. Więc, kiedy tu stoję --- poczuwam się; ducha władzy czuję w każdym fibrze ciała.

Kogóż tu nie spotkasz? I kupca w szerokim watowanym kaftanie, i prostego chłopa w kożuchu, i filuterną damę, której pod modny kapelusz zaglądają panowie oficerowie, brzęcząc szablą i ostrogami, pokręcając napomadowane wąsiki --- a dama kokietuje pończoszką i tylko nóżkami szur-szur. Co za nóżki! Zobaczysz tu i zagraniczne guwernantki i cudzoziemskich guwernerów, prowadzących na spacer swoich pupilków w batystowych kołnierzykach; ważnie chodzą angielskie Dżonsy i francuskie Koki, blade missy i różowe madmuazele, tłumacząc dziatkom co "Good bye", a co "Bonjour". Kroczy Newskim Prospektem i solidny ojciec rodziny z małżonką pod rękę, staje przed wspaniale oświetloną wystawą magazynu, oblicza w myśli, co będzie mógł kupić, gdy się gratyfikacja trafi. Pani małżonka wzdycha: "Ach, kapelusz. Prosto z Paryża." --- Strach powiedzieć, ale i generał sunie czasem własnoręcznie przez Newski Prospekt, jak zwykły człowiek. Ważny, potężny, sapie, brodę gładzi z zadowoleniem, uśmiecha się łaskawie. A na innej ulicy nie uśmiechnie się. Tylko tutaj.

Bo najwięcej chodzi po Newskim Prospekcie urzędników --- ze służby na służbę, choćby miał kawałek drogi nałożyć, a przecież nie wytrzyma i Newskim pójdzie: ot, po prostu popatrzeć, oczko puścić komu należy, pokazać swój mundur nowy lub płaszcz, pogapić się na sklepy. Chodzą radcy tytularni, radcy nadworni, kolegialni rejestratorzy, gubernialni sekretarze, jedni prędzej, drudzy wolniej, młodzi z taką miną, jakby wcale przez sześć godzin nie siedzieli w urzędzie, starzy poważnie, z całym archiwum w głowie --- i tak od rana do wieczora rojno i gwarno na Newskim Prospekcie.

Ej, publika, na bok, uwaga, generał jedzie. Drogę, drogę! A ty, czegoś się na środku ulicy zagapił? Uciekaj! Co to? Porządku nie znasz? Ja tobie tu zaraz pokażę zbiegowisko robić! Dokumenty. Kto? Akakij Akakjewicz Baszumaczkin? Urzędnik? Do biura? A, przepraszam. Przechodzić, przechodzić. A na drugi raz uważać. Generał mógł pana przejechać --- i byłaby nieprzyjemność dla niego.

Scena 1

W urzędzie

Kilka stołów. Szafa z aktami. Portret cara (Mikołaja I). Woźny czyści klamki na glanc. Zegar wybija ósmą. W tej samej chwili wchodzi Akakij Akakjewicz. Biegnie do pieca, grzeje ręce, przestępuje z nogi na nogę. Woźny nieomal nie zwrócił uwagi na to, że Akakij wszedł.

Akakij  Nie było go, nie było, a jak wziął to --- o. Do kości. Dzień dobry, Piotrze.

Woźny  Dzień dobry. Kto wziął?

Akakij  Mróz.

Woźny  No, pora jego teraz. Latem nie złapie, bo nie jest jego pora. A zima jest jego pora. Dlatego.

Akakij  Tak, tak, ale zawsze byłoby lepiej, żeby nie tak zaraz... tego... mocno... bo aż ręce grabieją i pisać nie... nie tego.

Woźny  A jemu co pańskie pisanie? On jest mróz, nie pisarz. On wie swoje: wyznaczone mu, żeby zima, to zima. A latem żaden jego interes. Dlatego.

Akakij  (roztarł ręce, zasiadł do biurka) Tak, latem to nie, ale zimą to... czasem bardzo. Cóż to takie glancowanie, Piotrze?

Woźny  Żeby blask.

Akakij  A... a po co?

Woźny  Musi być. Dlatego. Bo wizyta spodziewana. Generał na inspekcję. W piątym był i dziś do nas podobno. Więc musowo blask. Dlatego.

Akakij  (pisząc) No tak, racja. Jak generał, to rzeczywiście. Koniecznie i bezwarunkowo. To, Piotrze, samo przez się jakoś: jak generał to blask. Spojrzy człowiek, a tu ordery, szlify, akselbanty, epolety, wszystko, nawet oczy --- glanc.

Woźny  Wyższa światłość, z samej władzy płynąca. Jedno słowo: firmament. A od pana radcy, bez urazy, nijakiego blasku. Proszę zamknąć oczy i tylko pomyśleć: rzeczywisty tajny radca. I co przed oczyma? Gwiazdy, komety, meteory, cały fajerwerk potęgi. A taki radca tytularny, jak pan? Zamykam oczy i co widzę? Ledwo się coś tam ćmi: łojówka za dwa grosze. A dlaczego? Dlatego. (wychodzi)

Akakij  (mruczy pod nosem, pisząc) To już prawda... że co do tego, to nawet w samej rzeczy... i nie można, żeby... bo to rzeczywiście... tego...
(wbiega Rastopyrkin, zaaferowany młody urzędniczek, wykwintniś)

Rastopyrkin  Słyszał pan? Słyszał pan? Zresztą, gdyby nawet pan słyszał, to by pan i tak nie zrozumiał. (wybiega)

Akakij  (spokojnie przepisuje; wbiega Kandelabrow)

Kandelabrow  (mówi do Piotra, w drzwiach) Powinni uprzedzać, mój Piotrze, absolutnie powinni uprzedzać. Jakże tak można? (wchodzi) Słyszał pan? (macha ręką z miną: co ja tam będę do tego jołopa Baszmaczkina gadał? Wchodzi Afroditow, który ma stale zdziwioną, jakby przerażoną minę)

Afroditow  Słyszałeś? Powinni uprzedzać.

Kandelabrow  Moje słowa. Powinni uprzedzać.

Afroditow  Nie wiesz, czy będzie przeglądał akta?

Kandelabrow  No, sądzę, no, chyba, bo po cóż by inaczej przychodził?

Afroditow  Bożeż ty mój, Boże!
(Rastopyrkin wraca)

Rastopyrkin  Słyszeliście? Informowałem się w trzecim. Kowalenko mówi, że straszny. I zwraca wielką uwagę na uniform. Jak leży mój frak? Czujesz perfumy? Żanetta. Sądzisz, że poczuje? A zresztą, czy nie wolno?
(Akakij spokojnie pisze. Wchodzą jeszcze dwaj urzędnicy i gwałtownie starają się doprowadzić do porządku papiery na swoich biurkach. Piotr kilkakrotnie przebiega przez scenę i znów znika. W ogóle zaczyna się nerwowa bieganina jakichś urzędników, woźnych, koncypientów itp. figur. Rośnie nastrój tremy i rozmaitych urzędniczych lęków. Wreszcie wpada zdyszany naczelnik kancelarii --- Kozodojew)

Kozodojew  Panowie słyszeli? No, co robić? Czy ja chciałem? Czy wiedziałem? Nagle przychodzą do biura i mówią mi, że lada chwila.

Rastopyrkin  Podobno bardzo surowy formalista.

Afroditow  Bożesz ty mój, Boże!

Kandelabrow  Moje najniższe i najgłębsze uszanowanie, panie naczelniku, ale powinni uprzedzać.

Kozodojew  Ale jak nie uprzedzili, to trudno. Za późno już. Spokój panowie. Spokój. Guziki, panowie. (ogląda urzędników od stóp do głów) A gdzie ten... jak go? Baszmaczkin.

Akakij  (wstaje)

Kozodojew  Jak pan wygląda? To jest wygląd urzędnika czwartego departamentu? Piotr. Oczyść go. Czy pan w stodole spał, czy w chlewie? I na litość Boga, zabrać z przedpokoju to jego paletko, tę kapotę przeklętą. Jeszcze by tego brakowało, żeby generał zobaczył ten psu z gardła wyciągnięty łach.

Afroditow  Bożesz ty mój, Boże!

Kozodojew  Piotr! Piotr!

Piotr  (wpada) Panie naczelniku. Melduję, że właśnie zajechał. Dlatego.

Kozodojew  Panowie, siadać i nic nie robić... to jest... pracować... jakby nigdy nic... Spokój. Spokój. Guziki. (ostatnie nienawistne spojrzenie na Akakija) Uch, ty...
(wchodzi Jego Ekscelencja generał Jerichon Jerichonowicz Gromotrubow. Mnóstwo orderów, wstęg, brzękadeł. Mars na czole, wspaniałość i potęga. Za nim wiotki, elegancki adiutant. Urzędnicy stoją jak żołnierze. Pierwszy od widowni --- Akakij, ostatni --- naczelnik Kozodojew)

Gromotrubow  (przez chwilę przygląda się surowo urzędnikom, potem chrząka. Potem mówi: "tak jest" --- ma takie powiedzonko, które często wtrąca. Wreszcie zwraca się do urzędników) Witam panów. Szef biura, proszę?

Kozodojew  Iwan Agafonowicz Kozodojew, asesor kolegialny w randze majora, kawaler orderu św. Stanisława trzeciego stopnia z mieczem, naczelnik oddziału czwartego departamentu szóstego, ma zaszczyt najuniżeniej zameldować waszej ekscelencji, że w powierzonym kierownictwu mojemu biurze praca postępuje w przewidzianym przez regulamin porządku (adiutant daje ręką znak, że stoi za blisko generała, Kozodojew cofa się)

Gromotrubow  Tak jest. Panowie urzędnicy?

Kozodojew  Mam zaszczyt najuniżeniej zaprezentować waszej ekscelencji: sekretarz kolegialny Rastopyrkin, sekretarz gubernialny Afroditow, rejestrator kolegialny Kandelabrow i radca tytularny Baszmaczkin.

Gromotrubow  (patrząc ponad głowami urzędników, nie widząc ich) A tak, w ogóle, zadowoleni panowie?

Urzędnicy  (chórem) Zadowoleni, wasza ekscelencjo.

Gromotrubow  Krzywda żadna się nie dzieje?

Urzędnicy  (j. w.) Żadna, wasza ekscelencjo.

Gromotrubow  To dobrze. Tak jest. Zadowolenie... to bardzo pomyślne uczucie. Powiem nawet, że na zdrowie dobrze wpływa. A z niezadowolenia --- kwasy, nawet obstrukcja. Cha-cha-cha...

Urzędnicy  Cha-cha-cha...
(adiutant tym samym ruchem ręki daje znak, aby się zbyt głośno nie śmiać. Młodzieniec ten przez cały czas zajęty jest oglądaniem i polerowaniem o rękaw munduru swych paznokci)

Gromotrubow  A teraz... hm... tak jest... chciałem powiedzieć panom parę słów. Słów może ostrych, ale istotnych, powiem nawet: ojcowskich. Bo ja, panowie, jestem nie tylko zwierzchnikiem waszym, ale i do pewnego stopnia ojcem, który pragnie wychować swoje dzieci. Surowo --- ale sprawiedliwie. Ostro --- ale w tej ostrości jest idea, zamierzenie pedagogiczne. Mianowany reskryptem Jego Cesarskiej Mości na to stanowisko, pragnę zapoznać się ze swoimi podwładnymi, poinformować ich o celach mojej pracy na gigantycznym terenie działalności państwowej. Tak jest. Panowie powinni sobie uświadomić, że jesteście śrubkami lub --- jak kto woli --- kółeczkami kolosalnej machiny państwowej, pracującej dla celów wyższych, celów, przekraczających często możność zrozumienia przez was ich istoty, słowem: dla owego ideału, jakim jest doskonały, sprawnie działający aparat państwowy potężnego, kolosalnego mocarstwa. Co to jest śrubka panowie? Śrubka jest to coś wkręconego, coś, co trzyma, przytwierdza. Tak jest. A cóż to jest kółko? Kółko --- to coś takiego, co się obraca. I jeżeli choć jedna śrubka olbrzymiej machiny jest źle wkręcona, jeżeli choć jedno kółeczko nieodpowiednio się obraca --- wtedy cała straszliwa w swej mistycznej wspaniałości genialna aparatura narażona bywa na szwank. Tak jest. Dlatego zwracam baczną uwagę panów, aby każdy na swoim stanowisku miał to poczucie, że będąc mikroskopijną cząsteczką składową gigantycznego, skomplikowanego motoru, jest odpowiedzialnym za jego nienaganne, nieprzerwane a precyzyjne działanie. Bo oto jakieś drobniutkie kółeczko zazębia się o inne, a ono znów wprowadza w ruch już nie kółeczko, lecz kółko, to kółko ma już kontakt z większym kołem, to ostatnie zaś, tak jest, porusza już ogromne kolisko rozpędowe całej niepojętej, kolosalnej, wyższą siłą gnanej maszyny.

---

Pierwodruk w: Dialog, nr 5,1957, str. 5-35;

klucz: tuwim-plaszcz-1957