Julian Tuwim - Przygoda z kelnerką

  Z miłością wpadłem już nie raz, 
  Bo mam demokratyczne serce, 
  I tak się stało, proszę was, 
  Że zakochałem się w kelnerce. 
  Gdym ją uścisnął, rzekła: "Nie! 
  Patrz pan, ze wstydu cała płonę! 
  Jak z ciastkiem ze mną, wszak pan wie: 
  Dotknięte będzie policzone!"

  Po kilku dniach zmieniła ton 
  I za dotknięte nie liczyła, 
  Przysiągłem miłość jej po zgon, 
  Aż mnie nareszcie odwiedziła. 
   Szeptałem: "Moją bądź, mój śnie, 
  Me serce pali się szalenie!" 
  A ona na to: "Ach, nie, nie! 
  Uprasza się o niepalenie!"

  Nazajutrz rano com ja miał! 
  Płakała, żem od lwa jest sroższy! 
  "Szanowny panie! Jak pan śmiał?! 
  Swój skarb straciłam tu najdroższy!" 
  Odrzekłem: "Tak, to przykre, lecz 
  Daremne żale, trudna rada! 
  Ach, pani! Za zgubioną rzecz 
  Mój zakład wszak nie odpowiada".

  Od czasu, kiedym widział ją, 
  Minęły zda się trzy kwartały: 
  Odwiedził kelnereczkę mą 
  Gość wprawdzie mały, ale stały. 
  A dawny gość dziś kłopot ma, 
  Na interesie musiał stracić: 
  Dzwoniłem dawniej na nią ja, 
  Dziś ona dzwoni: "Proszę płacić". 

---

Pierwodruk w: wyd. osobne, nuty, muz. J. Halpern, Warszawa 1920, wyd. B. Rudzki, nr brak,1920, str. ; Przedruk: J. Tuwim, Kabaretiana, Czytelnik 2002.

Uwagi: Pierwodruk pod pseudonimem J. Wim.

Źródło tekstu: J. Tuwim, Kabaretiana, Czytelnik 2002, str. 46

klucz: {{{klucz}}}

{{{Gatunek}}}