Antoni Słonimski - Porada poetycka

Motto: Przyjemność, których sztuki dostarczają, wzrastają o tyle, o ile się wzmaga współczucie ku radościom i smutkom bliźnich. H. Spencer

Kałamarz, atrament i pióro,
Niepewność, smutek, wahania
I karta papieru, która
Zachęca mnie do pisania.

Lecz jaką przemówić mową,
Dla kogo jest przeznaczone,
To rymem związane słowo,
I w jaką skierować je stronę?

Czy obraz drzemiący na dnie
W pamięci mej magazynie
Unurzać jak w wonnym winie
W słowie co zabrzmi dość ładnie?

Czy też radości i smutki
Delikatnemi farbami
Ubarwić w liścik cichutki
Ze łzami i wspomnieniami?

Czyli się wspinać na szczudła
Koturny nosić na codzień
Czyli też szukać odrodzeń
W wieczyście bijących źródłach?

W tym niewygasłym potoku
Zdarzeń i czułych sekretów
W życiu co pieni się wokół
I szumi w sercach poetów.

W tym dniu co rankiem się budzi
I gaśnie z pierwszą latarnią...
Głodny poeto! Do ludzi
Zejdź — oni ciebie nakarmią!

Tam nie zatracisz świeżości
Uczucia, myśli, spojrzenia.
I z wiru teraźniejszości
Wyłuskasz sens pokolenia.

I cały czar twojej sztuki
Co cię pogodzi z mogiłą
Przekażesz wnukom, prawnukom,
Kiedy ja żyłem — tak było.

Odrzuć przemyślny rachunek
Niech słowo ze słowem się żeni
Jak pierwszy ust pocałunek
Jak młody wicher w zieleni.

Śmiało do twardych serc ludzkich
Wtargnij potęgą wymowy
Słowem — co brzmi jak Piłsudski
Świeższym niż przewrót majowy!

---

Pierwodruk w: Cyrulik Warszawski, nr 11 (11),1926, str. 5;

Źródło tekstu: Cyrulik Warszawski, nr 11 (11), 1926, wyd. Ludwik Fiszer

klucz: slonimski-porada-1926