Jan Lechoń - Występy Kaczałowa w Warszawie

Pan Bazyli Kaczałow, który w przeszłym tygodniu recytował w "Wodewilu" kilka najlepszych scen ze swego repertuaru, jest wzorem rzemiosła, mistrzem dykcji, ma głos piękny — przedewszystkiem świetnie opanowany, postawiony jak do śpiewu, jego postać i ruchy są wyniosłe i pełne szlachetności — na scenie musi wyglądać imponująco.

I napewno wszystko, co mówił na estradzie — sam będąc dla siebie fikcyjną dekoracją i partnerem zarazem, — wychodzi w zespole znacznie lepiej — dopiero zespół daje ten ogień teatru, który zapala artystę i ożywia jego słowa; recytować teatr — zawsze będzie nienaturalne.

Uwzględniając to, ma się jednak wrażenie, że p. Kaczałow jest bardzo inteligentny, nie opuszcza żadnego akcentu i wszystkie ma dobrze pomyślane — ale że jednocześnie jest zimny — jego patos ma formę niepokalaną, ale jest tylko formą — tak jak je p. Kaczałow mówił, nie były wzruszające ani mowa Brutusa, ani mowa Antonjusza, po której Jerzy Leszczyński nigdy nie mógł zejść ze sceny, takie walono brawa. Scena z "Karamazowych" była znacznie lepsza, dlatego, że da się ją łatwiej zrobić samą inteligencją — wogóle p. Kaczałow jest napewno raczej charakterystyczny, niż tragik.

Drugiej części wieczoru piszący te słowa nie słyszał, wyszedł bowiem z sali po scenie ze "Śmierci Iwana Groźnego" — całkiem sobie przeciętnej jako literatura, historycznie fałszywej, a bardzo nieprzyjemnej do słuchania w Warszawie, gdzie pamiętamy jeszcze, niestety, Rosjan mniej sympatycznych, niż p. Kaczałow...

I do tego p. Kaczałow mówił tę scenę przed salą zapchaną straszliwymi Żydami: to bardzo przykre, że taki dobry artysta i taki inteligentny człowiek robi takie gaffy na wizycie.

---

Pierwodruk w: Wiadomości Literackie, nr 31 (31),1924, str. 3;

Uwagi: W pierwodruku podpis jl.

Źródło tekstu: Wiadomości Literackie, nr 31 (31), 1924, wyd. Antoni Borman i Mieczysław Grydzewski

klucz: lechon-wystepy-1924-08-03