Jan Lemański - Bajka o miotłach

  Krzepki w sobie zwitek,
  Nowa miotła z buńczucznie szeleszczących witek
  Zetknęła się z miotliskiem ze starych witosów
  I tak do niego rzecze ostro, bez patosów,
  Których czyn unika:
  — Precz stąd! Marsz, niepotrzebny wiechciu,
                                  do śmietnika!
  Dość tych brudu stosów,
  Co się nagromadziły przez twe upodlenie.
  Fora ze dwora, leniu! Ja się nie polenię,
  Choć was, śmieci, paka! — — —
 
  Uśmiechnęła się z gorzkim przekąsem drapaka:
  — Tak, tak... Już chlubek moich zwicie się rozplotło
  Ustępuję, lecz to ci powiem, nowa miotło,
  Że i ja, niegdyś mając, jak Ty, czułe witki,
  Darłam się do odśmieceń z werwą neofitki,
  Aż się zdarłam. Dziś com ja?.. pomiotło wyklęte.
  Bierz przykład. Mieć, lecz z wolna mieć.
                                    Festina lente.
  — Hocki - Klocki! — odpowiem: — Do luftu łacina!
  Czas mieć przysłowie:
  Nie rób nic w połowie.
  Ciemięga wrzód hoduje, ryzykant — przecina.
  Tu ja zaryzykuję uwagą krytyczną:
  W miarę wiatr kręci wiatrak, nad miarę — obala,
  Kunktatorstwem zwyciężył Fabjusz Hannibala,
  Zło ciąć — dobrze, gdy klingą ciąć antyseptyczną.

---

Pierwodruk w: Cyrulik Warszawski, nr 9 (9),1926, str. 4;

Źródło tekstu: Cyrulik Warszawski, nr 6 (6), 1926, wyd. Leon Osiński

klucz: lemanski-bajka-1926-07-10