Julian Tuwim - Ballada o śmierci Izaka Kona

             1
 Był sobie niegdyś Izak Kon,
 Pracował w banku sumiennie,
 Był krewny firmy "Frenkel et Sohn"
 Do biura chodził codziennie.

 Miał dobrą pensję Izak Kon,
 Miał zostać już prokurentem.
 Orzekła firma "Frenkel et Sohn",
 Że Izak — to chłopak z talentem.

 I był szczęśliwy Izak Kon,
 Wspierał pieniędzmi rodzinę,
 I marzył sobie Izak Kon
 W cichą sobotnią godzinę:

 "Jak będę miał równiutkie sto,
 Pójdę do państwa Naftali,
 Poproszę ich o Rózię mą:
 Żeby ją za mnie wydali.

 Obliczę wszystko: ile ma
 Kosztować lokal, jedzenie,
 Stół, kredens, krzesła, łóżka dwa
 I całe urządzenie.

 I będę sobie z Rózią żyć,
 Będziemy bywać, przyjmować"...
 — Tak lubił Izak słodko śnić
 I we śnie swą Rózię całować.

             2
 Kształcił się także Izak Kon:
 Czytał "historję kultury"
 I opowiadał Rózi on
 O różnych dziwach natury.

 Badali dzieła z różnych stron,
 Często też debatowali,
 I wszystko umiał Izak Kon
 Objaśnić Rózi Naftali.

 I gdy siedzieli sam na sam
 A Izak zdał się być smętny,
 Mówiła Rózia: "Jak dobrze nam!
 Jakiś ty inteligentny!"

             3
 Czasem na kawę sobie szli,
 I mówił Izak: "Rózieczko,
 Zrób, moja droga, przyjemność mi:
 Zjedz jeszcze jedno ciasteczko".

 A Rózia na to: Kotku mój,
 Nie dałabym się wszak prosić,
 Ake nie mogę, Izaczku mój,
 Doprawdy, że mam już dosyć".

             4
 A kiedyś — umarł Izak Kon,
 Umarł. Zwyczajnie. Przy stole.
 I tylko krzyknął, gdy przyszedł zgon,
 I pot mu wystąpił na czole.

 Co było potem — nie wiem sam.
 Moja opowieść — skońćzona.
 Ja chciałem tylko powiedzieć wam
 O śmierci Izaka Kona.

---

Pierwodruk w: Skamander, nr 4,1921, str. 31-33;

Źródło tekstu: wg Skamandra

klucz: {{{klucz}}}

{{{Gatunek}}}