Julian Tuwim - Piosenka o kuchni

  W Polonii, w Astorii 
  Ani w Udziałowej 
  Jeść ci tak nie dadzą, 
  Jak w kuchni polowej! 
  Zupę z grochu, kaszy 
  Napitrasi kucharz: 
  Pachnie ci to jak perfuma, 
  Gorące, że aż dmuchasz! 
  Gdy się najesz, brzuch ci spuchnie. 
  Kto ma teraz, kto ma taką kuchnię?

  Kuchenko, kuchenko, 
  Cóżeś ty za pani, 
  Że się garną tak do ciebie 
  Chłopcy malowani? 
  Kuchenko, kuchenko, 
  Urocza panienko, 
  Każdy łyżką w tobie grzebie, 
  Bo kochamy ciebie.

  Kraszone zacierki 
  Z kawalątkiem sperki, 
  Lepsze jadło niż z talerza 
  Z żołnierskiej manierki. 
  Gdy kruszyna mięsa 
  W zupie się wałęsa, 
  Każdy żołnierz okiem łypie 
  Do takiego kęsa! 
  A gdy tylko granat gruchnie, 
  Wiara krzyczy: Ratuj kuchnię!

  Kuchenko, kuchenko...

  Gdy nas pan porucznik 
  Do ataku wiedzie, 
  To dymiącą kuchnię 
  Prowadzi na przedzie. 
  Dobrze ma żołnierzy 
  Nasz porucznik dzielny, 
  Bo za kuchnią każdy pójdzie 
  I w ogień piekielny! 
  Gdy z niej w obiad para buchnie, 
  Każdy śpiewem wita kuchnię!

  Kuchenko, kuchenko... 

---

Pierwodruk w: Łazik, nr 10,1920, str. 3; Przedruk: J. Tuwim, Kabaretiana, Czytelnik 2002.

Uwagi: Słowa piosenki żołnierskiej napisanej w związku z wojną 1920 r. Trawestacja popularnej anonimowej piosenki Wojenko, wojenko.

Źródło tekstu: J. Tuwim, Kabaretiana, Czytelnik 2002, str. 47; druk wg maszynopisu w Muzeum Literatury.

klucz: {{{klucz}}}

{{{Gatunek}}}