Julian Tuwim - Przestroga dla idjotów

  Ażem ze szczęścia dygotał,
  Kiwając się nad szynkwasem!
  I przyszedł Wielki Idjota
  I zaczął mówić basem.

  Mówił grubo i cicho
  Samą prawdę cedzoną.
  Aż zmrowiło mnie licho,
  Gdy powiedział: "Stwierdzono".

  Zapłakałem samotnie
  Nad karczemnym szynkwasem!
  Bo stwierdzono istotnie,
  Bo przekonał mnie basem!

  W uznaniu i adoracji
  Dla jego prawdy wielkiej
  Wykrzyknikami racji
  Na głowach stanęły butelki.

  -- Mesdames, jak można? szepnąłem,
  Zgorszony patrząc na nie.
  Idjota spytał: "Co, proszę?"
  -- Nic. Ja do butelek, panie.

  -- "Jakże to: do butelek?
  Z butelki to się pije,
  Ale butelka nie słyszy,
  Albowiem ona nie żyje".

  ...Pięknie wyglądał w trumnie!
  Poważny był, okazały.
  W czaszce, w czole i skroniach
  Sterczały szkła kawały.

---

Pierwodruk w: Szpilki, nr 19,1936, str. 4; Przedruk: Piórem piórkiem, Czytelnik, Warszawa 1951, w którym podano błędną datę wydania — 1937 r.

Uwagi: Wiersz ilustrowany przez Eryka Lipińskiego.

klucz: {{{klucz}}}

{{{Gatunek}}}