Julian Tuwim - Szczęście

Kazimierze Iłłakowiczównie

 Ukąszonemu w serce najłaskawszym żądłem:
 Szczęściem! — posłuchaj jakiem: prawdziwem! prawdziwem!
 Więc: legendą na codzień, więc: poezji dziwem,
 Tak pewnym, jak kalendarz, a jak tętno ciągłym.

 Dalej: owocem światła, po ziemsku okrągłym,
 Wypełniającym żywot, jak płód miłościwy,
 A jeszcze dodaj uśmiech — ukryty a tkliwy —
 Z jakim absurd istnienia chłonę ciałem żądnem;

 Więc cóż ukąszonemu pocałunkiem bożym
 Więcej szczęścia przysporzy, dalszą dal otworzy,
 Gdy już wszystko wymodlił i we wszystkiem wytrwał?

 Gwiazdy? Codzień w nich brodzi jak w wysokim śniegu.
 Spokój? Jest czas na spokój w wieczystym noclegu.
 Więc co? Modlitwa. O co? Nie wiem. Lecz modlitwa.

---

Pierwodruk w: Wiadomości Literackie, nr 2 (741),1938, str. 1; Przedruk: <bibref f="tuwim.bib">tuwim-wybor-1942</bibref>, <bibref f="tuwim.bib">tuwim-wybor-1947</bibref>, <bibref f="tuwim.bib">tuwim-wybor-1949</bibref>, <bibref f="tuwim.bib">tuwim-nowy-1953</bibref>, <bibref f="tuwim.bib">tuwim-dziela-t1-1955</bibref>.

Uwagi:

Źródło tekstu: wg <bibref f="tuwim.bib">tuwim-szczescie-1938</bibref>

klucz: {{{klucz}}}

{{{Gatunek}}}

<bibreferences/>