Julian Tuwim - Szczury

 Złe, zwinne i piskliwe, miljard na jednego,
 Na mnie, na mnie uwzięły się skrobiące szczury!
 Z mroku wieków, wysłańce mściciela tajnego,
 Wzdłuż rzek przywędrowały rude mokre sznury.

 I poto snadź płynęły świętemi rzekami
 I łożyska Pendżabu zasłały pokotem,
 By wyczekiwać na mnie co wieczór pod drzwiami
 I szastnąć w ciemną dziurę straszliwym chrobotem.

 Pamiętają, przeklęte, że zemstę przyrzekły,
 Bo skradają się, węsząc ofiarę zamachu,
 By przez mój krok przeskoczyć z chichotem zaciekłym,
 Mnie na złość: abym zdrętwiał i zamarł ze strachu!

 A kiedy drzwi zatrzasnę, kwiczą w nocnej głuszy,
 Podkop ryją żarłocznie, z zawziętą rozpaczą...
 A gdy zasnę struchlały, zacisnąwszy uszy,
 Długie, kosmate szczury przez moje sny skaczą.

 Za skarby do pustego nie wejdę pokoju,
 Bo szczur szurgnie z pod szafy lub z sąsiedniej sali,
 Szczur jest w każdej szufladzie, gotowy do boju:
 Skoczy na pierś i szczeknie i ciężko się zwali.

 Wysoko na firance czeka uwieszony,
 Przykucnie pod poduszką, w nogach łóżka legnie,
 Rankiem z buta, z rękawa wymknie się, spłoszony,
 I szczur — szczur — szczur po ciele truchcikiem przebiegnie.

 A gdy księżyc — fantasta zamajaczy w górze,
 Cienie swe, jak jaskółki, strumieniąc ze ściany,
 Szczur wychodzi żerować na srebrne podwórze,
 W martwym słupie miesiąca jak zaczarowany.

 A za nim drugi, trzeci, poważnie, mistycznie,
 Kładą się, łby podnoszą i sterczą, jak grzyby...
 Muszę wstać, zapatrzony, kroczę lunatycznie
 I sztywne oczy wlepiam w księżycowe szyby.

 I patrzymy na siebie w tę jasną noc letnią,
 Trwożni i natężeni nienawiścią dziką,
 Błagają mnie oczyma, abym wyszedł z fletnią,
 A one pójdą, pójdą za moją muzyką...

 — Wiem podłe, co knujecie! Wyjdą hufce szczurze,
 Ze wszystkich piwnic miasta na wierzch się wyskrobią,
 Pójdą za mą piosneczką, lecz nagle, przy murze,
 Splączą się ze mną, spiętrzą — i tam swoje zrobią!
 Przyprą mnie ogoniastą, pazurzystą falą,
 Jak w sieć, schwyci mnie czarny potwór tysiącgłowy,
 Zczepione, rozjątrzone naziem mnie powalą
 I dokonają, piszcząc, zemsty popielowej!

 Tak spełnią czyn wyśniony. Potem ruszy lądem
 Zwycięska dżumonośców armja ku wybrzeżom,
 Zakryje sobą wody — i z rzek świętym prądem
 Popłynie tryumfalnie ku pradawnym leżom.

---

Pierwodruk w: Skamander, nr 2,1920, str. 75-76; Przedruk: Gazeta Wieczorna, nr 5136, Lwów, 1920; Wierszy tom czwarty, Ignis, Warszawa 1923; Wiersze zebrane, F. Hoesick, W-wa 1928; Wiersze zebrane, J. Przeworski, W-wa 1933; Dzieła, Czytelnik, Warszawa 1955;

klucz: {{{klucz}}}

{{{Gatunek}}}