Paa - Odczyt

Mały Oleś kończy pierwszy rok swego burzliwego istnienia, i zastanawia się głęboko nad tem, czemby tę uroczystość uświęcić. Paluszek wraził w otchłanie swej słodkiej buzi i duma...

A trzeba państwu wiedzieć, że Oleś jest dzieckiem cudownem, utalentowanem. To też po chwili koncept do młodocianej główki mu strzela i uradowany pędzi do mamusi (z szybkością oczywiście stosowną do jego erudycji lokomocyjnej) i "mamusiu", woła z tryumfem --- "już wiem! z okazji ułodzin wygłose odcyt publicny". Mama aprobuje, zachwycona oczywiście wspaniałym pomysłem ubóztwianego jedynaka, i mały Oleś wnet zabiera się do dzieła.

Więc olbrzymie afisze maluje na żółto (ulubiony kolor jajecznicy et d'autre chose aussi) i obwieszcza światu, że takiego a takiego dnia wygłosi odcyt p.t. "Chwała... apostołom".

Nadchodzi dzień krytyczny, sala wypełniona po brzegi, małego Olesia wnoszą owacyjnie na tron o kształtach wypukłych, sto par lornetek weń się wpija i szmer zachwytu rozlega się ze wszech stron "Ach, jaki młody, ach jaki utalentowany, ach jaki cudowny", szepczą słodkie soprany pięknych pań, a basy panów wtórują grubiej: "Rzeczywiście cudowny".

Po chwili rozkoszowania się powodzeniem, mały Oleś głos zabiera i szczebioce rozkosznie swoje wypracowanie.

Aczkolwiek jestem krytykiem surowym, przyznać muszę, że jeśli uwzględnić młodociany wiek prelegenta i jego prawdziwie łódzkie lekceważenie publiczności, to odczyt wypadł nieźle.

Więc też długo nie milkną oklaski. I piękne panie ukazując w rzewnym uśmiechu białośnieżne zęby wyrobu Haberfelda wołają z zapałem: "Ach jaki młody, jaki cudowny!" A czarne tużurki wtórują basem" "Rzeczywiście, jaki młody..."

---

Pierwodruk w: Nowy Kurier Łódzki, nr 345,1915, str. 3;

Źródło tekstu: wg pierwodruku

klucz: paa-odczyt-1915-12-17