Zofia Bajkowska - Pierotka i Arlekin

muzyka R. Stoltza.

W Paryżu na Montparnasse w jednej z sal
Maskowa zabawa wre,
Z pierotką, która przyszła na bal,
Arlekin zapoznał się.
Szalona to była, cudna noc,
Dokoła rozlegał się śpiew,
Upoił ich walc; zbudziła szałów moc,
A szampan podniecił krew.
Rozpalał się w sercach miłosny żar,
A czas jak na skrzydłach biegł.
On pieścił, całował ust słodkich czar
I tuląc ją w objęciach, rzekł:
Posłuchaj mnie, pierotko:
Ja kocham cię
I przeżyć z tobą słodko
Chcę życie swe.
Pokochaj arlekina,
On tego wart,
Bądź moją, jedyna,
To nie jest żart.
      — — — —
Od nocy tej razem została z nim,
Lecz krótko trwał piękny sen.
Jej miłość zgasła, znikła jak dym
I znudził ją romans ten.
Ze łzami ją prosił "nie rzucaj mnie,
Ja umrę bez ciebie, wszak wiesz".
Odrzekła ze złością: "nie kocham cię!
Idź precz, czego jeszcze chcesz?!"
I odtąd napróżno stał u jej drzwi,
Napróżno błagał: "litość miej".
Śmiech tylko usłyszał szyderczy, zły,
Odchodząc na zawsze, rzekł jej:
Ach żegnaj mi, pierotko,
Jam kochał cię
Chciałem śnić z tobą słodko,
Dać życie swe.
Wyśmiałaś arlekina,
Że serce miał,
I tobie, jedyna,
Je oddać chciał.
      — — — —
Raz, gdy powracała, a u jej stóp
Już nowy wielbiciel był,
Zastała przy drzwiach kochanka trup,
A w sercu mu sztylet tkwił.
I odtąd, gdy północ zbliża się już,
Duch jego się zjawia co noc
I niemym wyrzutem przy niej staje tuż,
Pogardy w swych oczach ma moc.
Pieszczotą kochanka ożywić chce,
Zatrzymać przy sobie znów,
Ze świtem on jednak przepada w mgle
I nie słyszy jej czułych słów:
Nie odchodź, arlekinie,
Ja kocham cię,
I niech twój gniew przeminie,
Pocałuj mnie.
Jam inna, daruj winy,
Już dosyć tych prób,
Odpowiedz, jedyny,
Nie powie trup.

---

Pierwodruk w: Estrada, nr 2,1918, str. 26-28;

Źródło tekstu: wg pierwodruku

klucz: bajkowska-pierotka-1918