Julian Tuwim - Flecista

 Był piegowaty mały flecista
 W wielkiej stołecznej orkiestrze,
 Grzmiące melodje targały przestrzeń,
 A on w swój flecik świstał.

 Oczki kaprawe błogo przymykał
 I mdlał w łkającym spazmie.
 Burzą huczała groźna muzyka
 W szalonym entuzjazmie.

 Grał piegowaty mały flecista
 Dla pani w czwartym rzędzie.
 Była to pani modro-złocista,
 Jak mgława dal w Legendzie.

 I dął płucami i piszczał o tem,
 Że płacze nocą i tęskni!
 Niech jej opowie straszną tęsknotę
 Ten pisk, ten pisk zwycięski!

 Niech ona wstanie i świętą dłonią
 Z ust pocałunek mu prześle!
 — Patrzcie — powstaje, staje na krześle
 Flecista nad symfonją!

 — Patrzcie — on krzyczy i bije w szale
 Pięściami w natchnionym gniewie,
 Że jego fletu nie słychać wcale,
 że ona o niczym nie wie!

 I jeszcze ryczą trąby, puzony,
 Wiole zanoszą się szlochem,
 A już do rzędów zamęt skłębiony
 Runął spiętrzonym połochem!

---

Pierwodruk w: Skamander, nr 1,1920, str. 40; Przedruk: Wierszy tom czwarty, Ignis, Warszawa 1923; Wiersze zebrane, F. Hoesick, W-wa 1928; Wiersze zebrane, J. Przeworski, W-wa 1933; Wiersze, nakł. Związku Patriotów Polskich w ZSRR, Moskwa, 1943; Dzieła, Czytelnik, Warszawa 1955;

Uwagi: Tłum. francuskie: L. Knoll, Pologne, Paryż 1930, nr 3.

Źródło tekstu: wg Skamandra

klucz: {{{klucz}}}

{{{Gatunek}}}