Tekst źródłowy strony Julian Tuwim - Łodzianie

{{MetaUtwor
|klucz=tuwim-lodzianie-1918
|Autor=Julian Tuwim
|Tytul=Łodzianie
|Published = Estrada
|Nr = 2
|Data = 1918
|Strona = 11-20
|Przedruk = 
|Uwagi = Scena końcowa (z zegarkiem) - zaczerpnięta z Awerczenki.
|Źródło = wg Estrady
|Gatunek={{Gatunek|Rodzaj=Skecz}}
|Treść = 
(Sketch). Napisał Peer

OSOBY:
{{Osoba|Kantorowicz}}
{{Osoba|Hendelman}}
{{Osoba|Piramidenkopf}}

Kantorowicz: A! Hendelman.

Hendelman: A! Kantorowicz.

Kantorowicz: Co słychać? 

Hendelman: Zaraz musisz wiedzieć? A co u ciebie? 

Kantorowicz: To samo. 

Hendelman: To samo? 

Kantorowicz: To samo.

Hendelman: Jak interesów? 

Kantorowicz: Jak interesów. Kręci się. 

Hendelman: Może masz kamgarnu? 

Kantorowicz: Nie mam. Bo co? 

Hendelman: Nic, potrzebuję kamgarnu. 

Kantorowicz: Potrzebujesz kamgarnu? Mogę mieć. 

Hendelman: Możesz mieć? 

Kantorowicz: Dlaczego nie? Chcesz kupić? 

Hendelman: Może. 

Kantorowicz: No? To ja mam kamgarnu. 

Hendelman: Słuchaj, Kantorowicz, ty porządna świnia jesteś. Przecież jak ty mówisz teraz że masz, to chcesz żebym ja myślał, że nie masz, a ja przypadkowo wiem, że ty doprawdy masz. Więc po co ty kłamiesz? 

Kantorowicz: Łobuz ty! Wrazie sprzedaż mogę z tobą mówić, a tak nie zawracaj głowy. Mam leżeć cały skład. Tanio ci obliczę. 

Hendelman: Ile? 

Kantorowicz: Dziewięć pięćdziesiąt. 

Hendelman: Dużo. 

Kantorowicz: A ile? 

Hendelman: Siedem trzydzieści. 

Kantorowicz: Mało. 

Hendelman: A ile? 

Kantorowicz: Osiem osiemdziesiąt. 

Hendelman: Osiem dwadzieścia daję. 

Kantorowicz: Osiem siedemdziesiąt dziewięć nie będzie. 

Hendelman: No to trudno. 

Kantorowicz: Trudno... ''(pauza)'' Jak twoje zdrowie?

Hendelman: Oj, Kantorowicz! co ty reporter jesteś? Wszystkie bieżące kwest je musisz wiedzieć? Zresztą - zdrowie... Co znaczy zdrowie? Nie mój interes. Powiedziałem swemu doktorowi, że dostanie 10.000 jeżeli ja dożyję 60 lat, a 20.000 jeżeli do 70. Niech on sobie głowę łamie. A jak ty się czujesz?
 
Kantorowicz: Żeby oni się tak czuli. Głowa mnie boli, w płucach mnie kłuje, żołądek słaby, serce nadwyrężone, wątroba mi dokucza, nerki figlują, ja sam też niedobrze się czuję. 

Hendelman: Idź do doktora. 

Kantorowicz: Byłem. 

Hendelman: Co ci powiedział? 

Kantorowicz: Żebym się po pierwsze wykąpał. 

Hendelman: Dziwna rzecz. Wszyscy mają ten sam sposób leczenia. Mnie mój doktór to samo powiedział. Kazał mi prócz tego pić Karlsbad. 

Kantorowicz: Mnie kazał pić Marienbad. A że na Marienbad jeszcze nie zarobiłem, to piję herbatę z sacharyną. Cukier mam też. 

Hendelman: Masz cukier? Ile chcesz za skrzynkę? 

Kantorowicz: Warjat! Mam pięć procent chorobliwego cukru podług analize. 

Hendelman: A! To nie szkodzi! Na tem można interes zrobić. Ja mam białko podług analizy. Zróbmy z tego biszkopty. 

Kantorowicz: Też interes. Słuchaj, Hendelman, ty mi zrobiłeś z tych biszkoptów apetyt, chodźmy do Wawelu na podwieczorek. 

Hendelman: Do Wawelu? Jadłem tam dziś obiad, bardzo tanio. Za dwie marki dali mięso, zupę, kotlet i na deser pieczone jabłka. 

Kantorowicz: Pewno wszystko było końskie.

Hendelman: Nie, jabłka nie były końskie! A propos konia, co robi twój Kubuś? 

Kantorowicz: Kubuś? robi w mydle. 

Hendelman: Kantorowicz. Ja ci mówię, niech on dalej robi w mydle. Jeszcze dwa tygodnie i jedno umycie rąk będzie kosztować rubla. 

Kantorowicz: Ważna rzecz. Rubel tygodniowo, też mi wydatek. ''(pauza, Kantorowicz krzywi się)''.

Hendelman: Boli ci co? Ty powinieneś koniecznie wyjechać na wieś. Przy twoim zdrowiu ty łatwo możesz umrzeć w mieście w takich warunkach. 

Kantorowicz: Umrzeć? Daj spokój, jabym tego nie przeżył. Zresztą, ja byłem przez miesiąc w Adelmówku. Poziomki to ja zbierałem w mieście i tam zawoziłem. Mleko, masło, ser, owoce, wszystko jest na miejscu, jeżeli się tylko z miasta przywiezie.

Hendelman: Mieszkanie miałeś ładne? 

Kantorowicz: Pi! Werenda ogromna, że tam mogłoby, broń Boże, 30 osób jeść. Ogród jest, ptaki śpiewają, dziwki... drzewa kwitną, fontanny biją... 

Hendelman: Kogo? Żydów? 

Kantorowicz: Głupi, fontanny biją z wodą, wodopryski. Wogóle ślicznie jest, ale trudno, trza było wracać interesy robić. 

Hendelman: Też mi interesy. O... w Warszawie co innego. Słyszałem, że tam teraz spodnie idą w górę. 

Kantorowicz: Pasek? 

Hendelman: Pasek... pasek... 

Kantorowicz: A jak pasek pęknie? 

Hendelman: To spodnie opadną. To halki pójdą w górę. Zawsze coś będzie. Zawsze coś się zrobi. A tu co?

Kantorowicz: Hendelman. Może się tak wybierzemy do Warszawy? Owiniemy się w to, co jeszcze mamy i pojedziemy. 

Hendelman: Można. Gdzie ty się zatrzymasz? 

Kantorowicz: W ,,Centralnym<nowiki>''</nowiki>. Znakomity hotel. 

Hendelman: Drogo? 

Kantorowicz: Pierwsze piętro 20 marek; drugie 15, trzecie 10. 

Hendelman: A ile jest pięter? 

Kantorowicz: Trzy. 

Hendelman: Ten hotel jest dla mnie za niski. Ja się zatrzymam w ,,Lubelskim<nowiki>''</nowiki>, eleganckie wejście do entrée, cały hotel cacko, tip-top. 

Kantorowicz: Daj spokój. Mieszkałem tam kiedyś i miałem porządną stratę. Lokaj czyścił mi marynarkę i wypadła mu przez okno prosto w rynsztok. 

Hendelman: Twoja marynarka wypadła przez okno? Szkoda, że jej wtedy nie miałeś na sobie. 

Kantorowicz: Paskudnik! Za takie życzenie nie wart jesteś, żeby cię djabli wzięli. 

Hendelman: Jestem prędzej wart, niż ty, ty łobuz. 

Kantorowicz: No, Hendelman, przestańmy się kłócić, pogódźmy się, ty wiesz, że ja tobie życzę wszystkiego tego, co ty mnie życzysz. 

Hendelman: Znowu zaczynasz?! 

Kantorowicz: Nie rzuć się, postawię ci jedną propozycję. Chcę z tobą zrobić spirytusowy sens. Odgadywanie myśli. 

Hendelman: Odgadywanie myśli? No, no. 

Kantorowicz: Ja będę na ciebie patrzał. Potem zgadnę, co ty myślisz — a jeżeli się okaże prawda...

Hendelman: Tylko nie za drogo. 

Kantorowicz: Dasz mi 30 marek. 

Hendelman: Za 15 zrobisz? 

Kantorowicz: Nie mogę. Samego mnie więcej kosztuje. 

Hendelman: No, 25. Idzie? 

Kantorowicz: 30. 

Hendelman: 26 nie będzie? 

Kantorowicz: 29 nie będzie. 

Hendelman: W takim razie przechoruj te 30 marek. Rób sens. 

Kantorowicz: ''(Hypnotyzuje Hendelmana)'' Ty... 

Hendelman: Ja...

Kantorowicz: Ty...

Hendelman: Ja...

Kantorowicz: . . . myślisz...

Hendelman: . . . myślę 

Kantorowicz: . . . o tem... 

Hendelman: . . . o tem

Kantorowicz: . . . Żeby pojechać do Kutna, kupić tam u Wyzyskinda 10 skrzynek saletry, odłożyć, poczekać, poczekać, potem zrobić mały gwałt, że saletre nie będzie, potem jeszcze poczekać, potem puścić te saletre na miasto z zarobkiem 1200% ... 

Hendelman: Masz tu 30 marek. 

Kantorowicz: No? Jakto? Ja doprawdy zgadłem? 

Hendelman: Nie, ale dałeś mi dobry pomysł. Powiedz mi, dlaczego ty tego nie robisz?? 

Kantorowicz: Ja już to dawno zrobiłem. 

Hendelman: Ty łobuz. To za co ja ci dałem 30 marek? 

Kantorowicz: Ja wiem? Dałeś, to wziąłem. Zapisz na conto kurente. 

Hendelman: Poco tak? Pożycz mi lepiej te 30 marek na parę dni. Dam ci dobry %. 

Kantorowicz: Daj % z góry. 

Hendelman: Ile? 

Kantorowicz: 6 marek. 

Hendelman: 4. 

Kantorowicz: No na 5 zgoda. 

Hendelman: Oj, moje interesy. Masz u mnie 5 marek. W porządku? 

Kantorowicz: W porządku. A za te 30 marek weźmiemy do spółki los na loterji. 

Hendelman: Iiii... z biletem loteryjnym to jest jeden sposób... żeby wygrać to on musi wyjść, ażeby on wyszedł, to go trzeba zjeść, ''(spogląda na zegarek)''. 

Kantorowicz: Co ty masz za zegarek? 

Hendelman: Nie widzisz? Złoty zegarek. 

Kantorowicz: Widzę, że złoty. Ile chcesz za niego? 

Hendelman: Kto ci powiedział. że ja go chcę sprzedać? 

Kantorowicz: A dlaczego ty go nie masz sprzedać? 

Hendelman: Powiedz co to jest, że ty na każde pytanie odpowiadasz z pytaniem? 

Kantorowicz: A dlaczego ja mam nie odpowiadać z pytaniem? Sprzedasz zegarek? 

Hendelman: Sprzedać można; 200 rubli bares geld, bez kasa sconto. 

Kantorowicz: Przypuśćmy, że ty weźmiesz 150. 

Hendelman: Przypuśćmy, że ja nie wezmę 150. 

Kantorowicz: Weźmiesz 160. 

Hendelman: Ty, Kantorowicz, jesteś inteligentny człowiek, a targujesz się, jak ordynarny dorożkarz, nie widzisz, że ten zegar jest na 14 kamieniu. 

Kantorowicz: Za kamienie, ja wiem? można dodać 10 rubli. 

Hendelman: 200. Ani kopiejki mniej. 

Kantorowicz: A 195 rubli piechotą chodzi? 

Hendelman: 199 rubli i 99 kopiejek nie będzie. 

Kantorowicz: Co taki wielki jesteś, no dobrze, masz 200 rubli. 

Hendelman: Gdzie one są? 

Kantorowicz: Pieniądze? Patrz, wyjmuję 200 prawdziwych rubli. 

Hendelman: T o co je trzymasz w ręku? Daj ja zliczę. 

Kantorowicz: Dobrze, ale ty mi daj zegarek. 

Hendelman: Co znaczy zegarek? co — nie widzisz, że go mam w ręku? 

Kantorowicz: Tak, ale ja go chcę mieć u siebie w ręku... 

Hendelman: Ale jak ja ci mogę dać zegarek, jeżeli nie mam jeszcze pieniędzy? 

Kantorowicz: Spraszywajetsia za co ja będę płacił pieniądze, jeżeli nie mam jeszcze zegarka? 

Hendelman: ''(oburzony)'' Kantorowicz, ty nie masz do mnie zaufania? 

Kantorowicz: Hendelman. Nie krzycz! słyszysz, co ja do ciebie mówię? Nie krzycz! ''(krzyczy)''. A ty przecież także nie masz do mnie zaufania.

Hendelman: Zaufanie ja mam, ale pewność nie mam.

Kantorowicz: To zróbmy tak: ty połóż zegarek, a ja pieniądze — potem ty łap pieniądze, ja zegarek i uciekniemy w przeciwne strony... 

Hendelman: Kantorowicz! Mnie już tyle gorszych łobuzów od ciebie oszukiwało, że ja jestem teraz bardzo korekt... 

Kantorowicz: W takim razie, ty myślisz, że ja złapię zegarek i pieniądze i najspokojniej ucieknę? 

Hendelman: Ja nie myślę, ale ty przecież wiesz, że jeżeli ja nie będę miał zegarka i nie dostanę pieniędzy, to to będzie bardzo przykry fakt. 

Kantorowicz: No dobrze, patrz, idzie Abramowicz, uczciwy człowiek, daj mu zegarek. ja mu dam pieniądze, a on nam potem rozda na odwrót. 

Hendelman: Hm... hm... to jest twoja rekomendacja, chodźmy do Szapiry, on zrobi to samo. 

Kantorowicz: Tak?? Ty nie wierzysz Abramowiczowi, to ja mam wierzyć Szapirze? To ci uroczyście zawiadamiam, że ja Szapirze nie wierzę.

Hendelman: Jeżeli tak, to rozejdźmy się...

Kantorowicz: Rozejdźmy się, tylko mnie jednak żal, że ja nie dostaję tego zegarka. 

Hendelman: A myślisz, że jabym nie potrzebował tych 200 rubli?? 

Kantorowicz: No, jak zrobimy, Hendelman? 

Hendelman: A ja wiem, Kantorowicz? 

Kantorowicz: W takim razie ja jestem podług ciebie złodziej? 

Hendelman: Ja nie mówię tak, ja nie mówię nie. Ale daj pieniądze, to dostaniesz zegarek. 

Kantorowicz: Hendelman, bierzesz 200 rubli? 

Hendelman: Oj, Kantorowicz, nie kręć mnie w głowie, i nie kręć mnie guzik. Powiedziałem ci, daj pieniądze i bierz zegarek. 

Kantorowicz: O, idzie Piramidenkopf, niech on zamieni towar i gotówkę. Słuchaj, Piramidenkopf, ja kupuję u Hendelmana zegarek, ale on go mnie nie daje dopóki ja nie dam pieniędzy, a ja nie daję pieniędzy, dopóki on nie da zegarek . 

Piramidenkopf: Idź do rejenta.

Kantorowicz: Dziękuję, rejent też jest człowiek. 

Piramidenkopf: No to zaufajcie mnie. 

Kantorowicz: Tobie, Piramidenkopf, tobie? co ty zaczynasz za głupstwa mówić? zresztą dobrze, my tobie zaufamy, tylko ty nam daj weksel na 400 rubli

Piramidenkopf: To co ja złodziej jestem podług ciebie? 

Hendelman: Nie mówię tak, nie mówię nie, ale dlaczego ja mam tobie więcej wierzyć niż Kantorowiczowi, tu przecież 200 rubli gotówką i 200 rubli zegarkiem... no pomyśl sam... 

Piramidenkopf: Weksla nie podpiszę... 

Kantorowicz: i Hendelman: To sobie idź i nie zawróć w głowie. 

Hendelman: Co będzie, Kantorowicz?? 

Kantorowicz: Ja wiem, Hendelman?...

Hendelman: Więc nic nie będzie. 

Kantorowicz: Prawdopodobnie nic nie będzie. 

Hendelman: To poco mi przez 3 godziny głowę zawracałeś? 

Kantorowicz: Ja jemu zawracałem głowę? To ty mnie zawracałeś głowę z swoim idjotycznym zegarkiem. 

Hendelman: Także kupiec! ''(wychodzi)''. 

Kantorowicz: Jego szczęście, że poszedł! Żebym się nie bał, że mi odda, tobym mu tak dał po pysku, że nie wiem. No jak się to państwu podoba? Mamy 200 rubli i mamy zegarek, który kosztuje 200 rubli. Jeden chce kupić, drugi chce sprzedać, na cenę się zgodzili! I żeby za gotówkę nie można było takiego interesu zrobić, to to się może wydarzyć tylko... Łodzianom. 

''(kurtyna)''
}}
Autor	Julian Tuwim +
Klucz	tuwim-lodzianie-1918 +
Nazwastrony	Julian Tuwim - Łodzianie +
Numer	2 +
Publikowane	Estrada +
Rodzaj	Skecz +
Rok publikacji	1918 +
Strony	11-20 +
Tytuł	Łodzianie +
Data "Data" is a type and predefined property provided by Semantic MediaWiki to represent date values.	1918 +