Antoni Słonimski - Ostatni dekadent

Zwykle nazywał się Orlicz
Wirski, Płomieński lub Żarski
Miał w domu brudny kołnierzyk
I stary ryngraf husarski.

Czajnik blaszany i "Prymus",
Kalosze zwinięte w papier.
Palił i w kłębach dymu
Cuchnął na brudnej kanapie.

W Paryżu w gwarze "Rotondy"
Dumał przy szklance absyntu
Z pozoru marzyciel i blondyn
A przyjrzysz się bliżej — to świńtuch.

Gdy się zakasłał, zakrztusił
Mówił: "psiakrew! — to suchoty".
I pisał list do mamusi
Że już się wziął do roboty.

Miał czystą duszę artysty
Lecz gorzej było z bielizną
Ojca nazywał filistrem
A Paryż swoją ojczyzną.

Nosił w surducie w kieszeni
Papier pożółkły od tłuszczu;
Jedyny owoc natchnienia
Wiersz nagrodzony w "Bluszczu".

"Ty złotowłosa — ty Hanka!"
Tak pisał — a w życiu czasem
Przespał się z tania kochanką
Z tak zwanym "miłym brudasem".

Dziś jeszcze chociaż już łysy
Wciąż w artystycznej krawatce,
Czyta swój wiersz na herbatce
Na jakimś koncercie na wpisy.

Chociaż nic zrobić nie umie
Pretensje ma do ludzkości.
Że nikt nie może zrozumieć
Sekretu jego wielkości.

Doczekasz się stary jołopie
Pod kijem jakiegoś filistra
Zginiesz ty wielki artysto
Ostatni poeto w Europie.

---

Pierwodruk w: Cyrulik Warszawski, nr 19 (19),1926, str. 2;

Źródło tekstu: Cyrulik Warszawski, nr 19 (19), 1926, wyd. Ludwik Fiszer

klucz: slonimski-ostatni-1926-10-09