Jerzy Boczkowski - Zdechł pies

Ballada tragiczna.
Słowa i muzyka Jerzego Boczkowskiego

  Raz młody pewien malarz miał ślicznego psa
  I miał kochankę cudnych lic!
  We zgodzie żyła cała trójka ta,
  Z trosk życia nie robiąc sobie nic.
  I malarz uczył pieska rozmaitych psot,
  Choć sam stateczny wcale mąż.
  To niby kogut piał, to miauczał znów jak kot,
  A pies jak warjat szczekał wciąż!
  To znów psa kładł: "leżeć, kusz, cicho, sza!
  Zdechł pies ! Niema psa! Niema psa!

     (Refrain) Zdechł pies!
     Nadszedł kres!
     Przyszła wreszcie kryska na Matyska!
     Bez tchu
     Leży tu!
     Z oczu rzewna łza rozpaczy tryska!
     Kaput!
     Próżny trud!
     Żaden go nie wskrzesi bies!
     A morał wielki stąd:
     Że zdechnie każdy pies!

  Lecz na malarza przyszedł w końcu kiepski czas
  I przyszła nań konieczność twarda:
  By móc z kochanką na dzień jeść choć raz,
  Sprzedać musiał swego Saint-Bernarda!
  Gdy psa zabierał z sobą nowy jego pan,
  Miał malarz oczy pełne łez!
  Z rozpaczy z lubą swą wypili wina dzban,
  By miał uczciwą stypę pies!
  I odtąd w domu cicho, sza!
  Zdechł pies! Niema psa! Niema psa!

     Zdechł pies i t. d.

  Po dniach dziesięciu prawie na gardle znowu nóż!
  Skończyła się ta psia gotówka,
  Została im się w portmonetce już
  Ostatnia tylko trzyrublówka
  Więc malarz z ukochaną do baru spieszą wraz,
  Z rozpaczy porcję zjeść kiełbasy.
  Wtem zgrzytnął w mięsie nóż!
  Cóż to za blaszka, cóż?
  Numerek psa ich z miejskiej kasy!
  Nabywcą psa, mimo pięknych szat,
  To był rzeźnik, kat, dziki kat.

     Zdechł pies!
     Nadszedł kres!
     Przyszła wreszcie kryska na Matyska!
     Bez tchu
     Leży tu!
     Z oczu rzewna łza rozpaczy tryska!
     Kaput!
     Próżny trud!
     Żaden go nie wskrzesi bies!
     A morał wielki stąd:
     Zjedzony będzie każdy pies!

---

Pierwodruk w: Estrada, nr 2,1918, str. 32-34;

Źródło tekstu: wg pierwodruku

klucz: boczkowski-zdechl-1918